Esta igrexa está declarada “Ben de Interese Cultural”. Conserva este templo restos románicos na capela maior, así como nos seus canecillos. A maioría da construción pertence á época gótica, que desde comezos do século XIV foi construíndo en varias etapas.
A principios do século XVIII engádense a capela do Socorro e a do Carme. Cando os franceses saquearon a vila, un incendio arrasou todo o interior da igrexa. Ao longo do século XIX a torre do campanario viuse afectada en tres ocasións por diversos raios; delas, o máis grave produciuse en 1885, coincidindo coa festividade de San José, que ocasionou tres mortos e máis de 60 feridos. Ademais da torre, afectou á fachada e ao tellado. Sobre a orixe de San Marcos da Cadeira, que se conserva no seu interior, hai varias versións diferentes.
A igrexa organízase nunha planta de salón rectangular, de nave única, e unha capela maior rectangular. A nave divídese en catro tramos mediante tres arcos apuntados con aristas. Os arcos repousan en semicolumnas, rematadas en capiteis decorados con follas tamaños esquematicamente. A nave leva unha cuberta de madeira a dúas augas. A Capela Maior cóbrese con bóveda cupuliforme (de influxo bizantino) que vai sobre nervios diagonais volteados sobre columnas acodilladas.
