Os datos conservados respecto da súa orixe parecen situa-la súa fundación no primeiro cuarto do século X. Segundo o historiador López Ferreiro, consérvase nos índices do arquivo de San Martiño Pinario un documento sobre o mosteiro de Soandres, onde viviu o obispo Don Nuño, que fai referencia a unha sentenza dada no ano 922, estando en Soandres co conde Froilán Menéndez. Lucas Álvarez atribúe a fundación do mosteiro aos pais de Conde Pelayo, que realizan unha doazón a esta igrexa nun documento datado no ano 990.
Desde a súa fundación este templo benedictino posúe unha notable importancia ao exercer influencia sobre gran parte do que hoxe coñecemos como Bergantiños.
Ata o ano 1351, e durante catro séculos, o mosteiro de Soandres estaba baixo o padroado de san Salvador. Foi entón cando o rei de Castilla, Pedro I, nunha demostración da protección que lle profesaba ao templo, decidiu eximilo de pagar os impostos de “xantare e colleita”. As monxes, como amosa de agradecemento, cambiaron a dedicación do cenobio a san Pedro.
Foi a finais do século XV e principios do XVI cando o mosteiro comeza a perder privilexios debido á reforma dos reis Católicos. O templo convértese nesta época nun priorato dependente do mosteiro de San Martiño Pinario de Santiago de Compostela, unión confirmada polo papa Alejandro VI o 1 de outubro do ano 1500.
A vida monástica remata o 6 de decembro do ano 1835. O mosteiro perde as súas propiedades e a súa función limítase, desde entón, á de igrexa parroquial.
