Desde 1998 o conxunto é propiedade da Deputación Provincial, pertencendo anteriormente ós veciños do Mosquetín. Existen aquí dos edificios alargados. O máis próximo ao río consta de tres estadías e alberga catro muíños. O outro, dispón tamén de tres habitáculos, gardando os tres batáns e tres muíños. Trátase dun claro exemplo da enxeñaría popular, que aproveita a forza da auga, a través dunha rede de canalizacións, para mover as pedras dos muíños e tamén para facer funcionar os batáns.
Os batáns servían antigamente para batanear, especialmente as mantas da zona, e así converter un tecido de textura pouco firme noutro de trama preta. O resultado conseguíase mollando as teas e golpeándoas durante bastante tempo.
Descoñécese a antigüidade deste conxunto etnográfico, do que se atopan referencias no Catastro de Ensenada (1753), Descrición económica do Reino de Galicia e Memorias de Juan Antonio Posse.
